Moim celem jest zapewnienie najwyższego poziomu leczenia, dlatego pracuje uznanymi i skutecznymi metodami terapeutycznymi. Gwarantują one precyzję w określeniu przyczyn powstania dolegliwości oraz zapewniają bezpieczne i skuteczne leczenie kręgosłupa oraz stawów obwodowych.

Powstała w trakcie pracy nowozelandzkiego fizjoterapeuty Robina McKenzie w latach pięćdziesiątych. Od rozpoczęcia praktyki w 1953 w Wellington zainteresował się on szczególnie leczeniem bólu odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Swoje badania i praktykę kontynuował w klinikach Cyriaxa, Stoddarda, Maitlanda, Maigne'a oraz Kaltenborna. Rozwijał i doskonalił swój system przez lata eksperymentów klinicznych z tysiącami pacjentów cierpiących na ostre bóle kręgosłupa i pokrewne symptomy.

Polega na aplikacji na ciele, w ściśle określony sposób, specjalistycznego elastycznego plastra. Nalepiony Kinesiotape jest źródłem bodźców wyłącznie mechanicznych (nie jest nasączony żadnym środkiem) i w zależności od rodzaju plastra, sposobu i miejsca aplikacji, ma różnorakie oddziaływanie. Może pełnić funkcję przypominającą (czyli utrzymanie prawidłowej postawy), normalizować napięcie mięśniowe i powięziowe, pełnić funkcję korygującą w sytuacji występowania nierównowagi mięśniowej. Metoda ma bardzo duże uznanie w medycynie sportowej.

Szwedzka metoda leczenia manualnego kręgosłupa, która koncentruje się na przywróceniu prawidłowego ułożenia narządu ruchu. Podstawą jest prawidłowe ułożenie miednicy od której zależy funkcjonalność całego kręgosłupa. Metoda ta pozwala na działanie w miejscu przyczyny schorzenia, dlatego przywrócony funkcjonalnie jest tylko i wyłącznie ten segment, który powodował bóle i dolegliwości pacjenta.

Zabieg ten ma na celu neutralizowanie nadmiernej aktywności punktów spustowych (znajdujących się w więzadłach, mięśniach, torebkach stawowych). Działając na zasadzie łuku odruchowego wywołuje lokalny szok tkankowy zmuszając zmienioną chorobowo tkankę do autoregeneracji. Terapeuta z wielką precyzją (czasem, co do milimetra) dokonuje delikatne wkłucia drażniąc struktury odpowiedzialne za proces chorobowy.

Przedmiotem PSMM jest diagnostyka, terapia i profilaktyka odwracalnych zaburzeń czynności (dysfunkcji somatycznych) i/lub objawów reflektorycznych w układzie narządu ruchu, a także działalność naukowo-edukacyjna w tej dziedzinie. Postępowanie diagnostyczno-lecznicze PSMM dotyczy głównie: stawów, okostnej, torebek stawowych, mięśni, ścięgien, więzadeł, powięzi powierzchownej, powięzi głębokich, tkanki podskórnej, skóry i blizn, a także uogólnionych stereotypów funkcjonalnych: ruchowych, postawnych i oddechowych – przy równoczesnym uwzględnieniu wpływów trzewnych, psychosomatycznych i środowiskowych. Diagnostyka PSMM opiera się na anamnezie, patogenetycznej analizie kinezjologicznej i fizykalnym badaniu palpacyjnym, a także interpretacji wyników badań przedmiotowych (głównie obrazowych, np. rtg). Dopełnieniem leczenia manualnego jest ukierunkowana kinezyterapia reedukacyjna, oraz specyficzna autoterapia w zakresie: autouwalniania mięśniowo-powięziowego, autorelaksacji, automobilizacji i autoreedukacji stereotypów funkcjonalnych. PSMM stale się rozwijana zwiększając swoją skuteczność i efektywność w oparciu o badania naukowe, obserwacje kliniczne, oraz wymianę doświadczeń z innymi interpretacjami (szkołami-metodami) terapii manualnej.

Jest to postępowanie diagnostyczne i terapeutyczne oparte na zabiegach manualnych dotyczących ogólnie dysfunkcji stawowej i tkankowej w zakresie udziału tych dysfunkcji w pogorszeniu się (lub utrzymaniu się) choroby.Osteopata pracuje w zdecydowanej mierze poprzez system nerwowo-mięśniowo-szkieletowy, wykorzytując głównie terapię stawów, mięśni, powięzi, nerwów, naczyń oraz zwracając szczególną uwagę na to, w jaki sposób organy wewnętrzne wpływają na cały system i jaki on ma wpływ na nie. W stawianiu diagnozy i planowaniu terapii bierze się pod uwagę także czynniki psychologiczne i aspekt socjalny. Techniki manualne można podzielić na techniki bezpośrednie zwane strukturalnymi oraz pośrednie.
Pierwsze polegają na bezpośrednim oddziaływaniu na tkankę lub określoną strukturę w celu poprawy jej ruchomości ( krąg, staw kończyny), normalizacji napięcia( mięsień, ścięgno, więzadło) czy poprawy drenażu żylno-limfatycznego (narządy wewnętrzne).
Techniki pośrednie charakteryzują się mniejszą inwazyjnością niż techniki bezpośrednie, zachowując podobną skuteczność działania. Są jednak znacznie trudniejsze do nauczenia i wykonania.

Kursy i szkolenia to różne działania i formy doskonalenia umiejętności, podnoszenia wiedzy i kwalifikacji zawodowych w wielu obszarach. Szkolenia to zajęcia mające na celu uzyskanie, uzupełnienie lub doskonalenie umiejętności oraz kwalifikacji niezbędnych do prawidłowego wykonywania pracy. Człowiek przez całe życie ma olbrzymie możliwości zmiany swojej osobowości oraz poszerzania wiedzy. Szkolenia to nie tylko nabywanie nowych umiejętności, to również zmiana spojrzenia na możliwości jakie daje pacjentom nowoczesna rehabilitacja. Pamiętajmy nie należy rehabilitacji traktować jako konieczności postępowania tylko w przypadku nieszczęśliwego zdarzenia - profilaktyka jest kluczem do sukcesu. Sukcesem natomiast, dla niektórych będzie powrót do sprawności po urazie dla innych możliwość uniknięcia operacji lub w przypadku rehabilitacji sportowej umożliwienie znoszenia bez urazu największych obciążeń.